Það verður að þora að ræða sjávarútvegsmál.

Ég fanga frumkvæði Gests Guðjónssonar hér að umræðu um sjávarútvegsmál.  Ég get tekið undir með honum að það er ekki hægt að stinga áliti mannréttindanefndar SÞ bara undir stól og láta sem það hafi aldrei komið.   Sjávarútvegsumræðan er viðkvæm og erfitt að finna málamiðlanir svo öllum líki en að stinga álit mannréttindanefndar undir stól væri sem olía á eld og kynnti undir óánægjuröddum sem heyrst hafa.   það er því mikilvægt að finna lausn sem ekki kollvarpar kerfinu heldur kemur á móts við þær athugasemdir sem fólgnar eru í álitinu.   Ég held að hugmyndir þær sem Gestur setur fram séu til þess fallnar.  

Ég vil bæta einni hugmynd við en það er að sett verði í lög að allur fiskur veiddur á íslandsmiðum verði annaðhvort unninn eða seldur á Íslandi.   Þannig gefum við íslenskri fiskvinnslu ákveðið forskot að fiskinum og það er fullkomlega réttlætanlegt að setja svona kvaðir á þar sem fiskur héðan er seldur á fiskmörkuðum erlendis sem eru meira og minna byggðir og reknir fyrir styrki frá EB eða viðkomandi landi.

Með þessu styrkjum við fiskvinnslu á Íslandi og gefum henni ákveðið forskot á að kaupa fisk veiddan á íslandsmiðum.  Erlendir aðilar yrðu jú að bjóða hæsta verð og bæta síðan flutningskostnaði ofan á til þess að vera samkeppnisfærir.  Þetta gæti jafnvel orðið til þess að einhver vinnsla á íslenskum fiski sem í dag fer fram erlendis myndi flytjast heim.