Loforð um háa vexti

Peningastefna Seðlabankans gengur út á það að skapa eftirspurn eftir íslenskum krónum til að halda hér uppi gengi og niðri verðlagi á innfluttum vörum.  Þannig er ætlunin að draga úr eða koma í veg fyrir verðbólgu.  Aðferðin er sú að með því að halda uppi háum vöxtum sé það eftirsóknarvert fyrir erlenda fjárfesta að ávaxta fármuni í íslenskum krónum.  Þarna virðist tilgangurinn helga meðalið.   Ég sem leikmaður hef aftur á móti af því verulegar áhyggjur hvernig við ætlum að greiða þessa vexti.

Loforð um ávöxtum langt umfram það sem gengur og gerist eru gylliboð sem erfitt er að standa við og ljóst að einhver þarf að borga reikninginn.  Ég hef aldrei heyrt frá Seðlabankamönnum skýringar á því hvernig íslendingar ætla að greiða vextina.  Hverjum verður sendur reikningurinn? 

Það getur verið skiljanlegt að hækka vexti aðeins umfram það sem þekkist til að draga úr sveiflum en þegar vaxtastigið er orðið tvöfalt eða jafnvel þrefalt á við það sem þekkist annarstaðar á byggðu bóli, eru þá ekki afleiðingar vaxtastefnunnar orðnar verri en verðbólgunnar?  Er ekki með þessari hávaxtastefnu verið að efna í eina stóra þenslu enn til að standa undir vaxtagreiðslum?

Ég held að öfgafull notkun á þeim hagstærðum sem við getum haft áhrif á ýti undir stórar sveiflur í hagkerfinu sem erfitt er að ráða við.  Þess vegna tel ég að misráðið hafi verið að hækka stýrivexti en og aftur.   Það er augljóst að verkefni dagsins er að auka trú á krónunni og styrkja gengið frá því sem nú er.  En það getur varla verið markmið að fara með gengisvísitöluna á þær slóðir sem hún var á sl. ári.  Til þess að auka trú á krónunni er mikilvægt að nýta sterka stöðu hagkerfisins og grípa til ráðstafana sem auka tiltrú, skapa traust og styrkir bankana í þeirri lánsfjárkreppu sem gengur yfir.

Margoft hefur verið bent á leiðir s.s. að gera samninga við erlenda Seðlabanka, hvers vegna er það ekki gert?  Er það of seint, hafa erlendir Seðlabankar misst trúna í þann Íslenska? 

Önnur leið sem kannski ein og sér dugar ekki en er samt mikilvæg er að viðurkenna að bankarnir fóru offari á húsnæðismarkaðnum.  Fjármögnuðu ódýr lán með hagstæðum skammtímalánum sem nú þarf að standa skil á.  Jafnframt var öllum reglum um varkárni og ráðdeild hent fyrir borð og fólki gert mögulegt að endurfjármagna lánin og bæta við og nota mismuninn til neyslu.   Aðförin að Íbúðalánasjóði mistókst.  Nú er rétt að hann taki yfir lánin og sinni sínu hlutverki.

Enn er hægt að fara þá leið að gefa út ríkisskuldabréf, eða auka lífeyrissparnað með skattaívilnun sem síðan verði notaður til að styrkja gjaldeyrisvarasjóðinn og þannig auka trú á krónunni.  Einhver þessara leiða eða sambland af þeim öllum myndi styrkja krónuna og draga úr verðbólgu.

Aðgerðarleysi er ein leið sem hægt er að fara, bara bíta á jaxlinn og láta þetta yfir sig ganga en það mun leiða til atvinnuleysis og gjaldþrota.  Þeir sem kannski síst mega við því verða þá látnir greiða reikninginn.  Það virðist vera sú leið sem ríkisstjórnin ætlar.  Það er ekki mikil jafnaðarmennska í þeirri leið.