Þjóðstjórn í borginni er eðlileg krafa hins hugsandi manns.

En er það rétt að henda bjarghring til íhaldsins í þeirri stöðu sem þeir hafa komið sjálfum sér í.  Það er skiljanlegt að menn hafi áhyggjur af því ástandi sem upp er komið í Reykjavík og vilji reyna að skipa málum þannig að líklegt sé til árangurs.  En hver er staðan?  Borgarstjóri er leppur Vilhjálms Þ Vilhjálmssonar og situr í hans skjóli og Vilhjálmur hefur öll spilin á hendi þegar kemur að því að ákveða hver tekur við af núverandi borgarstjóra.  

Það er ljóst að innan borgarstjórnarflokks íhaldsins er hver höndin uppi á móti annarri og amk þrír sækjast eftir því að verða borgarstjórar þegar kemur að þeim að taka við.  Gísli Marteinn og Hanna Birna njóta takmarkaðs stuðnings í eigin röðum og hugnast greinilega ekki Vilhjálmi.  Það er því líklegt að ef hann tekur ekki sjálfur stólinn muni hann setja Júlíus Vífil sem borgarstjóra sem einhverskonar málamiðlun í þeirri baráttu sem er innan borgarstjórnarflokksins.  Júlíus Vífill hefði því forskot í komandi prófkjöri og væri líklegasti kostur sem borgarstjóraefni í komandi sveitarstjórnarkosningum.  

Allt þetta klúður skrifast á Sjálfstæðisflokkinn og það er ekki hlutverk minnihlutans í borgarstjórn að rétta þeim hjálparhönd við að klóra yfir klúðrið.   Það eru augljósir hagsmunir hluta Sjálfstæðisflokksins að losa þá pattstöðu sem þeir hafa komið sér í og þaðan eru þessar raddir um þjóðstjórn í Reykjavík sprottnar.  Ég segi nei takk, látum þá taka til eftir sig og leysa sín mál án hjálpar frá minnihlutanum.