Starfsmenn RÚV eru með stofnunina í gíslingu.  Hver man ekki eftir fréttastjóramálinu?  Þegar setja átti mann með viðskiptavit yfir fréttastofuna þá var allt vitlaust og fram koma að starf fréttastjóra væri bara að raða mönnum á vaktir og skrifa upp á leigubílanótur og að hann þyrfti ekkert að kunna að fara með peninga.  Árangurinn er 1, 1 milljarður í kostnað og fréttastofa sem alveg má missa sig.

Nú þegar handboltinn er farinn af RÚV er full ástæða til að lækka nefskattinn um amk helming það er hvort sem er ekkert eftir sem spennandi er að horfa á.

Varðandi Spaugstofuna þá man ég ekki betur en að sá þáttur hafi verið kostaður lengi vel af KB-banka og Arion banka síðar.  Það hefur ekkert komið fram hverjar tekjurnar voru í formi kostunar.  Ég tel miklu líklegra að vanhæfa ríkisstjórnin hafi notað tækifærið og beitt sér fyrir því að spaugstofan verði tekin af dagskrá þar sem hún þolir ekki að gert sé að henni grín.

Hér ríkir minnihlutastjórn minnihluta Vinstri Grænna með hlutleysi Samfylkingar og meirihluta VG. Ögmundur hljópst snemma undan merkjum og fer sýnu fram án þess að þurfa að sýna nokkra ábyrgð.

	Ekki til í þjóðstjórn
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Að afloknum kosningum er ljóst að gömlu stjórnmálaflokkarnir eru ekki að svara kalli fólksins.  Allir geta flokkarnir fundið ljós í kosningaúrslitunum en samt er dómur kjósenda skýr.   Kosningaþátttaka er að dragast saman og æ fleiri lýsa óánægju sinni með stjórnmálaflokkanna með því að mæta á kjörstað til að skila auðum seðli.  Skýrari skilaboð er ekki hægt að gefa.

Stjórnmál snúast um traust og þau snúast um skýra valkosti.  Kjósendur vilja vita hvers er að vænta af flokkunum ef þeir treysta þeim til valda.  Ég tel að vandi gömlu flokkanna sé að hluta til fólgin í því að það veit enginn fyrirfram hvað þeir gera eftir kosningar. 

Stjórnmálaflokkar eru fólkið sem starfar í flokkunum.  Undanfarin ár fjölgar stöðugt fólki sem vill ekki koma nærri stjórnmálum vegna þeirra vinnubragða sem þar hafa verið ástunduð.  Hugsjónir og málefnastarf, lausnir og markmiðsetning víkur fyrir deilum um einstaklinga.   Stjórnmál á Íslandi undanfarna tvo áratugi hafa verið vörðuð af valdabaráttu og hagsmunapoti á kostnað hugsjóna og framtíðarsýnar.

Ef það er eitthvað sem við getum lært af þessum kosningum er það að kjósendur trúa ekki lengur loforðum flokkanna fyrir kosningar.  Það er alveg sama hvað er borið á borð vegna þess að það er ekki hægt að treysta því að það verði efnt.   Krafan um persónukjör sýnir að kjósendur vilja velja fólk sem hefur ákveðna lífsskoðun og lifir og starfar eftir gildum sem höfðar til þess.  Þeir finna ekki neinn einn flokk sem uppfyllir þessa þörf.

Stjórnmál eiga að snúast um hugmyndafræði, stefnumótun og lausnir.  Flokkarnir hafa fallið í það far að gleyma bæði hugmyndafærðinni og stefnumótunni. Kosningaloforðin snúast bara um ódýrar lausnir á þeim vandamálum sem hæst ber á kosningaári en ekki af framtíðarsýn.  Þetta gæti kannski gengið ef kosið væri til árs í senn en kjörtímabilið er fjögur ár. Kjósendur verða að geta treyst því að flokkarnir hafi grunngildi og framtíðarsýn sem segir hvernig tekið verði á málum sem upp koma.  

Þjóðin þarf skýrar línur en ekki að það sé sami grautur í öllum skálunum.  Fólkið kýs um innihaldið en ekki umbúðirnar.  Kjósendur vilja stefnu en ekki vörumerki.  Það lifir enginn á fornri frægð til lengdar í stjórnmálum.  Þegar talað er um að hollustan við gömlu flokkanna sé að hverfa þá er það vegna þess að fólk finnur ekki samsvörun í flokkunum við lífsskoðun sína.  Flokkarnir hafa misst sjónar á grunngildum sínum og þar ægir saman mismunandi skoðunum og hagsmunum og oft er þar himinn og haf á milli. 

Það verður bara að viðurkenna það að spilling er landlæg í íslenskum stjórnmálum.  Birtingarmynd spillingarinnar er að hugsjónum og stefnu er varpað fyrir borð bara til að halda völdum.  Og jafnvel til þess að fjármagna framboð og flokksstarf. Það er ekki tekin málefnaleg afstaða til þeirra mála sem uppi eru heldur snýst afstaðan meira um taktík.  Stjórnmálamenn leggja hugmyndafræði og stefnumál til hliðar til að klekkja á andstæðingnum og þjóðin er fórnarlambið. 

Í íslenskum stjórnmálum eru bara tveir pólar, við og hinir en fólkið gleymist. 

Það er fróðlegt að fylgjast með kosningabaráttunni í Reykjavík og þeim tvískinnungi sem Samfylkingin viðhefur í henni.   Á þessu kjörtímabili hefur Dagur B. Eggertsson eytt miklum tíma í að ræða tengsl Óskars Bergssonar við Eykt og þá styrki sem Óskar fékk frá því fyrirtæki í prófkjöri 2006.  Nú hefur verið upplýst að styrkur Óskars var 700 þúsund krónur og kostnaður við prófkjörið í heild um 1,5 milljónir. 

Dagur fékk 5,6 milljónir og þar af um 3 milljónir króna frá lögaðilum í sitt prófkjör á saman tíma. Hann sér aftur á móti enga ástæðu til að draga sig í hlé.  Hann gerir greinilega meiri siðferðiskröfur til annarra en hann gerir til sín.  Þannig menn eru yfirleitt taldir stórhættulegir, menn sem telja að lög og reglur eigi bara við um aðra en ekki þá sjálfa. 

Nú hefur frambjóðandi Samfylkingarinnar sagt að Steinunn Valdís eigi að segja af sér þingmennsku vegna styrkja og í því ljósi og í ljósi mýmargra ummæla Dags B um Óskar Bergsson væri ekki úr vegi að Samfylkingin gæfi út lista yfir siðferðisviðmið flokksins og hvaða einstaklingar eru undanþegnir þeim viðmiðum og þá hvort og hvaða viðmið gilda um menn eins og Dag B Eggertsson. 

Ég velti því fyrir mér hvort það sé nokkur innistæða fyrir þeim fullyrðingum Williams K. Black að hér hafi verið framið bankarán.   Hefur maðurinn haft fyrir því að kynna sér íslenska löggjöf áður en hann leggur fullyrðingarnar á borð?

Er það tryggt að íslensk lög hafi verið sambærileg við þau lög sem hann leggur til grundvallar þegar hann talar um bankarán?   Ég er ekki viss.  Ég vona, satt að segja, að hægt verið að koma lögum yfir þá sem settu bankanna á hausinn.  En ég hef heyrt á mönnum, erlendum, sem kynnt hafa sér lög um reikningsskil og uppgjör fyrirtækja á Íslandi að þau séu ófullkomin, gömul og úrelt.

Lög verða ekki sett eftirá til að stoppa í götin og menn verða dæmdir samkvæmt þeim lögum sem voru í gildi þegar brotin voru framin.   Sennilega skýrir það a.m.k. að hluta til hvers vegna það tekur langan tíma að rannsaka mál og leggja fram ákærur. 

Svona fullyrðingar byggja upp væntingar til þeirra sem rannsaka mál og til dómskerfisins, en að lokum verður dæmt samkvæmt laganna hljóðan og það er ekki tryggt að niðurstaðan verði þeim að skapi sem hrópa hæst í dag.

Vonandi tekst að koma lögum yfir lögbrjóta og glæpamenn og vonandi ber okkur Íslendingum gæfa til að taka upp í Íslenska löggjöf lög sem halda aftur af glæpamönnum í framtíðinni.  En það er bæði kostnaðarsamt og tímafrekt að fylgja tíðarandanum og stoppa upp í þau göt sem góðir endurskoðendur finna í lagaverkinu.  

Íslendingar tíma varla að halda úti stjórnsýslu, löggjafarþingi og stjórnmálalífi þannig að sómi sé að og því vandfundin sú leið að hér verði sett almennileg löggjöf nema þá að tökum upp t.d. Evrópskar reikningsskilareglur og lög um uppgjör fyrirtækja.

Íslensk stjórnsýsla verður alltaf lítil og vanmáttug til að takast á við aukna alþjóðavæðingu og ekki bætir úr skák fáránlegar reglur um að laun í stjórnsýslunni miðist við allt of lág laun forsætisráðherra.